Droevige frustratie en wijze dankbaarheid

Heb jij dat ook?

 

Ik wil dan dat zij net dat doet wat ik nodig heb, zonder dat ik het moet vragen. Ik verlang dat ze er is voor mij zoals ik haar nodig heb zonder iets te moeten zeggen. Het kwetst me zelfs dat ze er niet in slaagt. Ik denk dan dat zij mij niet echt graag ziet. En dat ik er altijd ben voor haar. Wat allebei interpretaties zijn die niet kloppen. Maar als ik ze zo voel wel hartverscheurend. En dan loop ik lastig. Het is belangrijk dat ik mijn verdriet toelaat, dan kan het stromen en kan ik tot inzicht groeien.

 

Hoe komt het dat ik dat niet van mijn vader verwacht? Er zit daar een oneerlijk gender-idee… dat ook een grote rol speelt.

 

Mag ik hier een hartewens uitschrijven?

Het liefste dat ik wil is verwachtingsvrij zijn en blij zijn met wat ik gekregen heb en zal krijgen. Dat wat mijn mama en papa spontaan te geven heeft zomaar.

Vooral omdat ik verwachtingsVRIJ in mijn gezin wil staan. Met mijn kinderen. Dat ik ook niet pijnlijk oordeel over mezelf als moeder. Of me fout in bochten wring om te geven wat mij niet afgaat. Het vertrouwen leven dat het ok is spontaan te geven en te ontvangen. En daarin geen vergelijkingen te maken met anderen, zelfs niet met broers en zussen…

 

Zie je, nu heb ik plots weer die wijze dankbaarheid en voel me trots op mezelf. En weet ik waar ik voor sta. Hoe hou ik dit vast? Ook niet te vast of het glipt als zand door mijn vingers. Vertrouwen in het proces en zien wat voor een wijze dame ik ben met alle ervaringen die ik gekregen heb net precies zoals ze zijn. De tekorten en pijnscheuten, de overvloed en liefde in al zijn vormen. Ontvangen en aanvaarden is toch wel een dingetje.

 

Danku voor je lezen.

Schrijven helpt, uitkomen voor verdriet helpt.

Danku mama

Danku papa

Het is goed zoals het is.

Ik ben goed zoals ik ben.

Ik kies voor vreugde.

Ik kies voor dankbaarheid.

Ik kies voor innerlijke rust.

En alleen ik kan dat dit aan mezelf geven.

 

En ik wens het jou ook toe.